«...اگر به دیده انصاف بنگریم باید بگوییم که شهرت و عظمت کورش از فتوحات او نیست؛ زیرا قبل از او بابل و آشور پادشاهانی بزرگ و جهانگیرانی نامی داشتند. اهمیت و شهرت جهانگیر کورش به خاطر سلوک و رفتاریست که وی با ملل مغلوب داشت و چنین رفتار دادگرانه ای در مشرق زمین بی سابقه بوده است. کورش سیاست ظالمانه پادشاهان سابق به خصوص سلاطین آشور را به سیاست رافت و مدارا تبدیل کرد. در جریان فتوحات کورش نه تنها پادشاهان و شاهزادگان مغلوب کشته نمی شوند ، بلکه از خواص و مشاوران او می گردند(مانند گرزوس وتیرگان) همچنین در شهرهای تسخیر شده کشتار نمی شود و مقدسات ملل محفوظ می ماند. کورش در بیانیه ها و فرمان های خود از مقدسات ملل ، با احترام و تکریم نام می برد. آنچه از ملل مغلوب ربوده اند پس می دهد و از جمله  بر طبق مندرجات کتب تاریخی ، پنج هزار و چهارصد ظرف طلا و نقره به بنی اسرائیل رد می کند که متعلق به آنان بوده است...»

بخشی از مقاله «کورش و نظام قانون گذاری» نوشته دکتر حسین محمد نبی ـ همشهری تهران ـ ۹ تیر ۱۳۸۲